Kosten ongevallen in jouw bedrijf je bakken vol geld?

Ik viel voor Alex. Letterlijk. Nota bene aan de arm van mijn eigen vent! Het was die verdomde loszittende stoeptegel die ik over het hoofd zag toen ik Alex wilde groeten die ons op hetzelfde voetpad tegemoet liep. Voordat ik het in de gaten had struikelde ik in zijn armen. Geen nieuwe romance, wél een hernieuwde kennismaking met iemand die zich niet alleen zorgen maakt over de veiligheid in de stad, maar die vooral een manier zoekt om zijn medewerkers bewust te maken van (zeer) onprettige situaties die zich voor kunnen doen wanneer veiligheidsvoorschriften niet worden nageleefd.

Zieke medewerkers kosten veel geld

Met een licht verstuikte voet belanden we gelukkig niet in het ziekenhuis. We besluiten onze hernieuwde kennismaking op het terras voort te zetten. Ik schat dat Alex en ik elkaar zo’n 20 jaar geleden voor het laatst spraken. Dat was tijdens een klus voor een gezamenlijke opdrachtgever. Niet veel later startte Alex zijn eigen houtverwerkingsbedrijf. Inmiddels telt dat bedrijf circa 100 medewerkers, waarvan er momenteel 8 in de ziektewet zitten. Waarschijnlijk door het niet naleven van de veiligheidsvoorschriften. “8%! Weet je wat me dat kost? Minimaal 200 euro per medewerker per dag! En dat terwijl er overal beveiligingsinstructies hangen waar men zich simpelweg aan moet houden!”

Aan de instructies ligt het niet…
Alex vervolgt zijn verhaal en geeft aan dat in samenspraak met de Arbodienst een compleet veiligheidsplan is opgesteld. Hierin staat uitvoerig beschreven aan welke veiligheidseisen het bedrijf moet voldoen. Ook wordt aandacht besteed aan signalering en beschrijvingen. Veiligheidspictogrammen zijn een belangrijk middel om de veiligheid in bijvoorbeeld de fabriek te vergroten. Procesbeschrijvingen zijn via het intranet te raadplegen. Daarnaast hangt in iedere ruimte met daarop puntsgewijs een overzicht wat te doen in geval van nood. Uiteraard staat daar het nummer van de bedrijfshulpverlener op én hangt er op iedere verdieping een AED (inclusief instructie). Ook weten de medewerkers dat zij een helm moeten dragen.

Bewustwording
Waar Alex mee zit is dat medewerkers in de dagelijkse praktijk niet altijd de veiligheidsinstructies naleven: “Deze worden slecht gelezen of zelfs helemaal niet. Ook de kwaliteit van de informatie is zeer wisselend. Lastig up-to-date te houden ook. En daarbij, zo’n helm bijvoorbeeld zit natuurlijk niet altijd even prettig en ook zonder gaat het vrijwel altijd goed. Wat te doen? Een sanctie opleggen? Voorlichting geven? Hoe maak ik mijn medewerkers ervan bewust dat het vooral in eigen belang is om de voorschriften te hanteren? Dat, als je dat niet doet, de gevolgen desastreus kunnen zijn?”

Informatie die raakt
Ik vertel Alex dat als alle voorlichting louter bij zakelijke informatie blijft, ik geen verandering voorspel. Medewerkers worden niet geraakt door kille instructies aan de wand. De informatie moet eigenlijk op een meer toegankelijke en indringende manier gepresenteerd worden. Op een manier die raakt. Pas als er daadwerkelijk iets misgaat en door de consequenties van het ongeval beelden worden gevormd, realiseert men zich opeens hoe dit voorkomen had kunnen worden.

Voorkomen beter dan genezen
Het niet in alle gevallen naleven van de veiligheidsinstructies geldt overigens niet alleen voor Alex’ bedrijf. Veel (productie)bedrijven hebben hun veiligheidszaken ‘op papier’ prima op orde. Toch spreken deze helaas niet of weinig tot de verbeelding. Om meer bewustwording over onveilige situaties te creëren, is het belangrijk dat praktijksituaties een verhaal krijgen. Verhalen helpen namelijk betekenis te geven aan wat er gebeurt. Verhalen maken complexe informatie begrijpelijk. Een goed verhaal raakt en neemt de lezer, luisteraar of kijker mee in een bepaalde richting. Een goed verhaal zorgt voor inleving en vertelt op een toegankelijke manier jouw boodschap. Ik leg Alex dan ook het volgende voor

“12 steden, 13 ongelukken”
Op mijn vraag of Alex zich de televisieserie ’12 steden, 13 ongelukkig’ nog herinnert, reageert hij positief: “Dat was toch die dramaserie over ongelukken waarin waargebeurde situaties werden gereconstrueerd?” Juist, die serie waarin altijd naar het punt werd toegewerkt waarop uiteindelijk een ongeluk gebeurde. De gevolgen hiervan voor zowel slachtoffer als familie werden uitvoerig besproken. Hoe had dit ongeluk kunnen gebeuren? Sterker nog: hoe had het kunnen worden voorkomen? Waarom zet Alex geen storytelling in? Bijvoorbeeld op film. De manier bij uitstek om wat abstract is, een emotionele lading te geven. Om de effecten van een goede naleving van de veiligheidsvoorschriften goed over het voetlicht te brengen.

“Via film het verhaal dus, maarre… hoe zorg ik ervoor dat deze filmpjes ook daadwerkelijk bekeken worden?” vraagt Alex.

Belonen werkt
De filmpjes (hooguit 2 minuten per situatie) stel je beschikbaar via een bedrijfsapp. Iedere keer dat een medewerker één van de filmpjes heeft bekeken, wordt hij beloond. Hoe en waarmee is natuurlijk aan Alex. Maar ik stel me voor dat de beloning iets omvat, wat niet alleen de medewerker, maar ook zijn privésituatie raakt. Want, hoe groter de betrokkenheid ‘thuis’, des te meer verantwoordelijkheid hij niet alleen voelt, maar ook neemt. En mocht iemand niet over een mobile device beschikken, dan overleg je andere manieren waarop de medewerker aantoont dat hij de voorlichting tot zich genomen heeft. Als de medewerkers in de praktijk daadwerkelijk het gewenste gedrag vertonen, laat managers dat dan vooral belonen met complimenten. En, last but not least: goed voorbeeld doet goed volgen!

Alex knikt tevreden. Waar een loszittende stoeptegel al niet toe kan leiden hoor ik hem denken. Daarover: “Ik zal dit morgen aan de gemeente melden. O ja, en met mijn voet gaat het weer prima hoor!”

Diana de Groot | UITverGROOT helpt jou of je organisatie als je geen woorden hebt om je te positioneren. Samen ontdekken we de kern van de boodschap, met behoud van eigen waarden, voortbordurend op wie jij bent of wie je wilt zijn. Als bedrijf of als individu. Je krijgt eigen smoel. Je spreekt klare taal. Jouw verhaal schudt mensen wakker. Kortom: een identiteit om trots op te zijn.

Wouter Berns: StoryPainter

Over verhalen. Die plekken en gebeurtenissen betekenis geven. Die jou en mij weten te beroeren. Verhalen die raken en laten zien waar we vandaan komen. Ons meenemen in mijmeringen waar we naar toe willen. Over de vertellers die essentieel zijn om het verhaal te duiden. Niet alleen in woord of op ‘schrift’, maar ook in beeld. Juist beeld laat veel aan eigen interpretatie over. Althans, dat zegt Story Painter Wouter Berns, die me via een rondleiding langs zijn werk in de expositie ‘De omloop van de verbeelding’ een inkijk geeft in zijn eigen verhaal. En uiteraard zijn dromen…

Als ie maar geen voetballer wordt…

Wouter (1970) lijkt voorbestemd om ‘iets’ in de sport te doen. Zijn talent op het voetbalveld blijft niet onopgemerkt door scouts van De Graafschap, waar hij wordt opgeleid. Een kapotte knie gooit op 15-jarige leeftijd roet in het eten en dat ‘iets in de sport’ vindt zelfs geen weerslag in een functie als fysiotherapeut of sportleraar. Wouter: “Een illusie armer, besloot ik de vakken scheikunde en biologie uit mijn pakket te gooien en deze te vervangen door tekenen. Mijn moeder, de creatieveling in onze familie, spoorde me aan om meer te doen met mijn tekentalent. Iets wat absoluut geen straf was! Vol overgave stortte ik me op het tekenen van strips, karikaturen en kocht al snel een set olieverf. Ik leefde me uit op de onderkant van veilingkistjes. Op dat moment had ik al een onbedwingbare behoefte om juist die dingen of situaties te schilderen die er echt uitzien, maar toch niet kunnen.”

Kampen: ‘the place to be?’

“Als scholier en beginnend schildertje reisde ik vaak met de trein van Zevenaar naar Arnhem om daar het gemeentemuseum te bezoeken en voordelige kunstboeken te kopen bij De Slegte. Voorbeelden en inspiratoren waren bijvoorbeeld kunstschilders als Jan Mankes, Emil Schumacher, Pyke Koch en Carel Willink. In plaats van de geplande sportcarrière, oriënteerde ik me op een geschikte kunstopleiding. Een leraar tipte mij over zowel een geschikte opleiding als stad. Op een dag pakte ik de trein naar deze stad, Kampen. Met mijn portfolio liep ik de brug over naar de Kunstacademie in de Van Heutzkazerne. Na dit bezoek stond mijn besluit al snel vast. Hier wil ik zijn. Vanaf de start van mijn opleiding woonde ik dan ook in Kampen. De jaren ’90. Een tijd waarin mijn studiegenoten en ik ons gedroegen als speelse liberalen, maar waar ik me tegelijkertijd serieus stortte op het schildersvak. In 1992 studeerde ik af. Eén jaar sneller dan de geplande 5 jaar. Niet omdat ik nu per se zo extreem goed was, maar omdat de docenten zagen wat ik wilde qua stijl. Ze vonden me er klaar voor. Ik was – toen al – Story Painter.”

Inspiratoren
“Eén van mijn eerste opdrachten was het schilderen van de heilige Martinus in een altaar. De Martinuskerk in Oud-Zevenaar had een ander altaar gekregen. Eén waarin een afbeelding van de heilige Antonius stond. Dat kon natuurlijk niet. Wanneer ik door een kerk loop, zoek ik altijd de verbeelding. De kerk is bij uitstek een plek van verhalen, waarbij de beelden vertellen en je uitdagen op zoek te gaan naar je eigen verhaal. Hoe raakt het jou? Sterke en volwassen emotie vind ik vooral in de werken van grootmeesters als Rubens en Rembrandt. Uiteraard laat ik me naast ‘beeld’ ook inspireren door taal. Gesproken of geschreven. Mythologische verhalen hebben veel invloed op mijn werk, maar ook verschillende verhalenvertellers van nu weten me te raken en zetten me aan het denken. Joseph Campbell en ‘The hero with the thousand faces’ is daarvan een goed voorbeeld.”

Spiegelen
“Inspiratie doe ik dus niet louter visueel op. Ik creëer een verhaal en verbeeldt het op mijn manier. Ik schilder dan ook eerst in mijn hoofd. Het verhaal dat borrelt in mijn onderbuik vertaal ik daar naar beeld. En dan ga ik aan de slag met het doek, de verf en penseel. Dat is puur aards, zweten zelfs! Gelukkig heb ik onderhand veel ervaring en beheers ik de technieken steeds beter, waardoor ik alle inspiratielagen geduldig weet aan te brengen op het doek. Al met al duurt het hele proces van idee of werk in opdracht tot oplevering vaak minimaal een jaar. Schilderen is losgaan. Schilderen is spelen. Ik ben verslaafd aan creëren. Kan niet zonder. Heb het spelen nodig om die monnik te kunnen zijn. Via mijn werk vertel ik een verhaal wat vervolgens bij iemand anders weer een andere - persoonlijke - interpretatie oplevert. Mijn werk spiegelt. Maar de ziel van de ander, de kijker, ken ik niet. Is onbekend en ongrijpbaar. Wil je me zien of niet? Laat jij je kennen of niet? Hoe vertaal jij? En uiteindelijk moet ik het schilderij loslaten. Daar heb ik best moeite mee. Of het nu een opdracht of vrij werk is, ik kan het pas laten gaan als ik er letterlijk en figuurlijk klaar mee ben. En in mijn geval is dat wanneer ik weer gepakt wordt door een nieuw verhaal. Als blijkt dat daar ruimte voor is, zet ik mijn signatuur eronder.”

Foto: Marieken Westerink

Omloop van de verbeelding

Ter gelegenheid van zijn 25-jarig kunstenaarsjubileum exposeert Wouter momenteel (tot 9 september 2017) in de Boven- of Sint Nicolaaskerk. Wouter: “Deze kerk nodigt uit. Van buiten lijkt het net een onneembare vesting, maar eenmaal binnen biedt deze plek zoveel ruimte en openheid. De ‘match’ tussen mijn werk en deze kerk is onverwacht een schot in de roos. Ik kan me geen betere gelegenheid voorstellen. Hoe fantastisch komt bijvoorbeeld ‘De heilige Nicolaas’ tot zijn recht. Zie het licht dat vanaf het schilderij door de geweldige glas-in-loodramen erboven gewillig haar weg naar buiten vindt. Deze kerk heeft iets magisch. Zorgt voor een extra verdieping van mijn werk.” Niet alleen tref je werk van Wouter in De Bovenkerk, ook nodigde hij een aantal kunstvrienden uit om hun werk tentoon te stellen. Want: “Een feestje vier je niet alleen!”, aldus Wouter.

Droom of ratio?
“Ik leef mijn droom. Ben hoofdrolspeler in mijn eigen film. Dat geeft een machtig gevoel. En dan doel ik niet op macht in de zin dat ik beheers. Wel dat ik ‘beheer’. Ik vergelijk dit gevoel met de tuin van mijn atelier in Frankrijk. Eén die zich kenmerkt door gigantische wildgroei. Binnen een bepaalde ruimte laat ik dat gebeuren. Dat is een basisovertuiging van mij. Ik kan geen ‘stop’ op mijn gedachtespinsels zetten. Die staan aan de basis van verhalen op het doek. Die worden gevoed door invloeden van buitenaf, maar ook door mijn eigen fantasieën en dromen. Helaas slaat de rationele wereld veel dromen murw. Hoewel ik wel vermoed dat er sprake is van een kanteling. Het besef dat ‘doen wat je wilt’ vaak begint met dromen. Die heb je zelf in de hand. De uitvoering ervan is niet altijd makkelijk en vergt veel inzet en doorzetten. Een schilderij maken is een draak doden. Ik houd van die strijd. Ik leef mijn eigen droom meer en meer. Een droom uitvoeren vergt ook léf en het begint met doen. Ik leef in het nu. Probeer het in ieder geval. Iets wat mij echt niet altijd lukt, maar de zwarte kanten daarentegen heb ik wel nodig om te zijn waar ik wil, wie ik wil zijn en wat ik wil doen.”

Vrijheid van interpretatie
“Verbinding. Dat woord schiet me direct te binnen als je vraagt welke droom ik voor Kampen heb. Alleen in geval van verbinding kunnen dromen werkelijkheid worden. Kampen is een mooie gemeente met een mooie stad. Een stad waarin heel veel warmte aanwezig is. Laten we vooral blijven delen. Op zich gebeurt dit best goed, maar als we niet uitkijken, raken we elkaar kwijt. Bijvoorbeeld door polarisatie en angst. Maar waarvoor zijn we bang? Media en politiek wakkeren angst aan en angst maakt van dromen nachtmerries. Prometheus vind ik hiervoor een mooi symbool. Deze mythologische creatieve geest, bracht mensen wederzijds respect bij en leerde hen vooruit te zien. Zijn naam wordt dan ook verklaard als ‘De vooruitdenkende’. Stel hem voor in een totalitaire regime. Iemand die bang is durft niet te dromen. Machteloosheid komt dan eerst. Ruimte voor ontdekking en ontwikkeling is nodig. Verrijk elkaar. Luister naar elkaar. Verbind. In ‘De omloop van de verbeelding’ toon ik verhalen op de plek waar verhalen horen. En iedereen mag ermee doen wat hij wil. De essentie van verbinding is dat je anderen jouw waarheid niet opdringt, maar juist ruimte creëert voor ieders persoonlijke interpretatie.”

Meer informatie over Story Painter Wouter Berns en de expositie: Story Painter Wouter Berns

Zit er eigenlijk wel muziek in jouw verhaal?

Onze VW-camper trekt veel bekijks wanneer we tijdens onze rondreis door Noord-Italië verschillende campings aandoen. Eenmaal neergestreken op een camping in Piëmonte - één met een waanzinnig uitzicht over de geweldige wijnstreek - is het ijs via ons voertuig met onze buren direct gebroken. Niet alleen de camper zorgt voor voldoende gespreksstof, ook blijkt al snel dat we dezelfde interesses hebben.

Zonder visie en strategie?
Ik maak kennis met de Nederlandse Maret, een alleskunner op het gebied van zang, dans, muziek en coaching. Mijn 32-jarige buurvrouw kampt zonder ijdel te willen zijn echter met één probleem: “Ik kan zoveel dingen goed, dat ik van alles door elkaar uitvoer, laat horen en laat zien. Onsamenhangend, zonder visie en strategie, lijkt het wel. En wanneer anderen aan mij vragen wat de ‘core business’ van mijn bedrijf is, sta ik met mijn mond vol tanden. Want, ik weet mijn eigen kernboodschap niet eens te verwoorden, laat staan dat ik een potentiële opdrachtgever daar in drie pakkende zinnen van weet te overtuigen!”

Hoofd- en zijwegen onderscheiden
Ik herken het probleem. Dat wil zeggen, ik wil niet direct van ‘talent’ spreken, maar wel dat mijn vele interesses behoorlijk uiteenlopen. Lang wist ik dan ook door de verschillende bomen MIJN bos niet meer te vinden en kon ook niet aan anderen vertellen waar het lag. Vanaf de lagere schooltijd vond ik het al lastig om op de ‘hoofdweg’ te blijven. Continu werd ik afgeleid door de vele zijwegen. Nieuwsgierig naar waar die naartoe leidden. Mijn ontdekkingsreizen van toen hebben zich vertaald naar de titel ‘duizendpoot’. Maar wel een, voor wie het verhaal centraal staat.

Verder komen in je werk, met je bedrijf
Of het nu via boeken, ontmoetingen, films dan wel muziek was, het trof mij altijd door de kracht van het verhaal. Ik was en ben er nog steeds van overtuigd dat een visie alleen geloofwaardig overkomt, wanneer deze een boeiend en aansprekend achtergrondverhaal bevat. Of het nu persoonlijk is of in je werk en met je bedrijf. Nieuwe ideeën bijvoorbeeld beklijven het best wanneer deze vergezeld gaan met een pakkend verhaal. Maar verhalen zijn ook bedoeld om meer over elkaar en de wereld te weten te komen. Of om dromen werkelijkheid te laten worden. Om je beter te presenteren en jouw identiteit goed uit te kunnen dragen.

Wat wakkert jouw innerlijke vuur aan?
Mijn ervaring deel ik die avond boven op de berg met Maret. Ik vertel haar dat, ondanks alle zijwegen die ik insloeg, mijn hart altijd sneller ging kloppen als de essentie van een persoonlijk verhaal mij trof. Hierin schuilt namelijk de kracht. Dat feiten alleen niet inspireren, maar dat het hart van het verhaal zorgt dat die feiten een ziel krijgen. De juiste woorden voor deze passie gun ik iedereen. Voor mij een belangrijke drijfveer om anderen te faciliteren.

Wat drijft je eigenlijk?
Nieuwsgierig naar wat Maret écht drijft, stel ik haar een aantal eenvoudige, maar trefzekere vragen:
“Waarom ben je eigenlijk ooit met dit werk begonnen,
waar klopt je hart sneller van,
waar geloof je in en
wat vind je nu écht belangrijk? Kortom:  wat is jouw verhaal?”

Een verhaal waar muziek in zit
En Maret vertelt. Over haar prilste kennismaking met muziek via haar dementerende oma, die bij het gezin inwoonde:  “Nauwelijks in staat om contact te maken met de wereld om haar heen, ontdekte ik dat zij wél reageerde op de heldere klanken van mijn blokfluit. En later ook op die van de piano en van mijn viool. Dan kwamen herinneringen, verhalen en emoties los. Oma werd dan rustig en vertelde. Over vroeger. Oma was dan even bij me en herkende me. We hadden contact zonder woorden. We communiceerden via de klanken van de muziek. Dit was voor mij dé stimulans om me verder te professionaliseren

op het gebied van coaching met muziek, me hierin verder te ontwikkelen. Om het simpele feit dat mijn talent en passie hier samenvallen.”

‘Storytelling is niet iets wat wij doen, storytelling is wie wij zijn’- Carmine Gallo
“Want muziek” verzucht Maret, “daar ligt mijn passie. Dat kan ik componeren en spelen. Mijn muziek is een vertaalslag naar de mensen die zich bewegen op mijn muziek. Mensen die vastzitten in hun leven of werk, iets willen verbeteren of veranderen aan hun bestaande situatie. Muziek brengt niet alleen onze lichamen in beweging, maar ook ons hart en brein. Omdat we geraakt worden. Niet alleen door pijn, verdriet en woede, maar ook door vreugde en liefde. Deze confrontatie zorgt voor een hernieuwde kennismaking met zichzelf. Ik zorg met mijn muziek voor deze aanraking. Met mijn muziek  - ongeacht in welke vorm - maak ik beter.”

Inmiddels is het donker. En stil. Alleen het gezoem van een aantal muggen rondom de kaarsen op de campingtafel is nog hoorbaar. Ik zie Marets blik niet, maar hoor wel de verbazing in haar stem wanneer ze aan me vraagt: “Was ik nu de kern van mijn boodschap aan het pitchen?”

Diana de Groot | UITverGROOT helpt jou of je organisatie als je geen woorden hebt om je te positioneren. Samen ontdekken we de kern van de boodschap, met behoud van eigen waarden, voortbordurend op wie jij bent of wie je wilt zijn. Als bedrijf of als individu. Je krijgt eigen smoel. Je spreekt klare taal. Jouw verhaal schudt mensen wakker. Kortom: een identiteit om trots op te zijn. (www.uitvergroot.nu – uitvergroot@kpnmail.nl – 06 1860 4571)

De strijkplank van mijn moeder

De gedachte (noem het droom) om ooit mijn eigen bedrijf te starten, sluimert al sinds mijn kindertijd. Deze droom kwam vorig jaar uit. Als een kind zo blij fietste ik na mijn inschrijving bij de Kamer van Koophandel op 1 juli 2016 door het centrum van Zwolle. In mijn enthousiasme braken de handvatten van het plastic tasje met daarin de op de markt gekochte groente. Tomaten stuiterden over de straatklinkers. Net zo vrolijk als ik, kersverse en trotse eigenaar van UITverGROOT. 

Bloemen of boeken?

Op mijn 5e of 6e speelde ik al 'winkeltje'. Ik droomde over een bloemenwinkel. De zandbak leende zich echter beter om mijn fantasie in de praktijk te brengen. Het zand liet zich namelijk gewillig omvormen tot gebakjes, taarten en broden die ik dan weer verkocht. Steentjes, schelpen en rozenblaadjes zorgden voor extra diversiteit in het aanbod. De rand van de zandbak was de toonbank. De kinderen die ik al zover kreeg om in mijn winkel iets te kopen, betaalden met steentjes. Jaren later verplaatste ik de winkel naar mijn slaapkamer en stapte over op andere handel. Weer geen bloemen. Boeken daarentegen waren in overvloede in huis aanwezig. Net als in mijn achtergelaten bakkerij was het aanbod van mijn 'boekenwinkel' enorm divers. Categorieën als 'jeugd', 'romans', 'kookboeken' en 'naslagwerken (Winkler Prins)' stalde ik zorgvuldig uit in mijn nieuwe winkel. Net als in een echte boekhandel bood ik 'recente' kranten en tijdschriften aan. Ook prijkten tal van ansichtkaarten met daarop 'Groeten uit Twello' op mijn nieuwe toonbank. Een verplaatsbare nog wel: de strijkplank van mijn moeder. 

Creativiteit, kennis en ervaring op eigen manier inzetten

Wanneer mijn moeder de overhemden van mijn vader streek, hing ik een bordje op de slaapkamerdeur: 'wegens verbouwing gesloten'. Familieleden, vriendinnen en buren kregen lucht van mijn hobby met als gevolg dat binnen afzienbare tijd mijn kamer volgepakt stond met boeken, variërend van de bijbel tot doktersromans. Korte tijd voor ik mijn eerste verkering mee naar huis nam, besloot ik mijn boekenwinkel op te heffen en toverde ik mijn kamer om tot een doorsnee tienerkamer. De middelbare schooltijd brak aan, waarna ik rond mijn twintigste mijn eerste baan kreeg. In loondienst. Dertig dienstjaren bij diverse bedrijven volgden. Ups en downs - wie kent ze niet – kwamen op mijn pad. Toch werd ik steeds vaker ‘gepakt’ door de gedachte aan een eigen bedrijf. Een waarin ik mijn creativiteit, kennis en ervaring op mijn eigen manier in kon zetten om deze vervolgens aan te bieden aan anderen.

De kern van de boodschap

De boeken zijn nooit verdwenen. De verhalen nog minder. Ongeacht in welke vorm deze worden geduid. Mensen leven en leren van verhalen. Hoe overtuigender deze zijn, des te meer effect en draagvlak er ontstaan op en voor de beoogde boodschap. Verhalen inspireren en motiveren. Verhalen zorgen voor begrip en leveren een bijdrage aan het realiseren of versnellen van veranderingen. Wat kan een individu en/of organisaties leren van een verhaal? Hoe wordt daarmee een verandering in gang gezet of zet men zichzelf ermee op de kaart? Altijd zoek ik, samen met de brenger/verteller, naar de kern van de boodschap. Uiteraard met behoud van eigen waarden, voortbordurend op wie hij is of wil zijn. Als bedrijf of als individu. Ik wil helpen bij het realiseren van een eigen identiteit. Een om trots op te zijn! Omdat ieder mens, iedere organisatie uniek is. Eenieder mag zijn wie hij is. Bijzonder door zijn eigen talent. En wat is er mooier én effectiever om dit te bereiken dan met een verhaal?

De ontmoeting, het verhaal en de actie
Ik zette mijn dromen om in daden. En zo ontstond UITverGROOT. Voor verhalen die tot de verbeelding spreken. Voor verhalen die bijdragen aan het krijgen van een ‘eigen smoel’. De klare en eigen taal in het verhaal schudt mensen wakker. Mijn inzet in het afgelopen jaar heeft vruchten afgeworpen. Bijzondere ontmoetingen en samenwerkingsverbanden ontstonden. Contacten en zelfs een aantal prachtige opdrachten kwamen op mijn pad. Opdrachten waar ik met overgave mee aan de slag kon. Mijn hart, eigenheid en vorm mag ik hierin stoppen. Ervaring, in combinatie met kennis, karakter en bovenal vertrouwen in de toekomst, zorgden er vorig jaar voor dat ik het lef had om te switchen. Ik werk hard. Volgens mijn directe omgeving soms zelfs te hard. Nog steeds zit ik in de flow van vertrouwen en beleef ik iedere dag plezier aan zowel het verder uitbouwen van UITverGROOT als het meedenken met organisaties/bedrijven en individuen die zichzelf via het verhaal willen positioneren.

Wat is jouw verhaal?

Dit is mijn verhaal. Wat is eigenlijk het jouwe? Wat maakt dat jouw roer om moet? Waar droom jij van? Of waar loop jij als startende, dan wel gevestigde ondernemer, organisatie en/of bestuurder (steeds) tegenaan? Wil je meer weten over mijn werkwijze? 

Diana de Groot | UITverGROOT helpt jou als je geen woorden hebt om je te positioneren. Om datgene waar je trots op of goed in bent te laten groeien door tot in de kern van jouw verhaal te komen. Samen ontdekken we de kern van de boodschap, met behoud van eigen waarden, voortbordurend op wie jij bent of wie je wilt zijn. Als bedrijf of als individu. Ik stel je in staat om je verhaal op één lijn te brengen met je marktstrategie, bedrijfsdoelstellingen en/of hetgeen waar jij van droomt. Je bedrijf krijgt eigen smoel en spreekt jouw taal. Je verhaal schudt mensen wakker. Kortom: een identiteit om trots op te zijn.

(uitvergroot@kpnmail.nl / 06 – 8390 8614 / www.uitvergroot.nu)

Vind jij het ook lastig om tot de kern van je (verander)boodschap te komen?

Na een heerlijk weekend samen, nemen mijn dochter en ik op Hauptbahnhof Berlin afscheid. Zij blijft nog een tijdje in de Duitse hoofdstad voor haar werk. Ik mag in Nederland weer aan de slag. Wanneer ik de treincoupé instap, kijkt mijn medepassagier nauwelijks op van haar boek. Ik nestel me tevreden in de gereserveerde stoel. Een ‘social talk’ voorzie ik niet tijdens de ruim 7 uur durende terugreis. Ik pak daarom eveneens een boek en probeer me daar in te verdiepen. Amper een half uur onderweg word ik echter afgeleid door het gezucht en gesteun van mijn overbuurvrouw.

Binnenkort een presentatie geven?
Het ergert me. Terloops laat ik mijn blik een paar keer onderzoekend over de vrouw tegenover me glijden. Ik schat haar rond de 45 jaar. Nervositeit bespeur ik. Wanneer ze me uiteindelijk aankijkt, meen ik zelfs iets van wanhoop in haar ogen te zien. Ik trek de stoute schoenen aan en vraag of het wel goed gaat. Met een geforceerd lachje probeert ze me gerust te stellen en maakt aanstalten verder te lezen in haar boek met de titel: ‘De kracht van het presenteren’. Nu nóg meer geïnteresseerd in de persoon tegenover me waag ik een nieuwe poging om met haar in contact te komen. “Binnenkort een presentatie geven?”, vraag ik schijnbaar argeloos. Die vraag is een schot in de roos. Geschrokken reageert ze. Heel open zelfs.

Murw geslagen medewerkers
“Morgenvroeg moet ik voor de troepen staan. Mijn ‘troep’ welteverstaan. En die bestaat uit 350 medewerkers. Ik moet ze vertellen dat hun huidige werk verandert. Het goede nieuws is dat er geen ontslagen vallen. Wel is er sprake van een interne verschuiving. Het is de zoveelste in jaren. En ik ben de zoveelste directeur op rij die mag vertellen hoe het verandertraject er uit ziet. In de korte tijd dat ik voor dit bedrijf werk, valt het me op dat medewerkers enigszins murw geslagen zijn. Mijn grootste uitdaging is om deze mensen weer te laten stralen. De kromme ruggen moeten weer worden gerecht. Hoe houd ik ze geïnspireerd? Betrokken? Hoe maak ik duidelijk dat ik ze juist nu nodig heb?”

Hoe verwoord ik mijn boodschap in één speech?
Ik vraag mijn reisgenote naar haar eigen werkervaringen: “Dat is het wrange. Ik heb zelf regelmatig verandertrajecten meegemaakt. Ooit was ik de lamgeslagen medewerker. Ik besloot derhalve te vertrekken bij mijn vorige werkgever. Ik was niet de enige. Menig collega verloor het geloof. Niet in de aard van het bedrijf, wel in de koers die gevaren werd om veranderingen door te voeren. Wij voelden ons niet betrokken. Terwijl ik ervan overtuigd ben dat als je het beste uit je bedrijf wilt halen, je eerst het beste uit je mensen moet halen. Nagaan hoe ze denken en hoe ze met elkaar omgaan. Hoe dit denken en samenwerken de basis kan zijn voor vernieuwing”.

De mens centraal; de kern van alle innovatie
Hoe zit het met de kwaliteiten van de huidige medewerkers? Daniëlle (zo weet ik inmiddels): “Het bedrijf waar ik nu werk heeft zoveel expertise in huis! Ik wil de medewerkers juist stimuleren om mee te denken over de meest innovatieve manier om de benodigde veranderingen door te voeren. Ik wil eigenlijk niet alleen het beste uit mijn mensen halen. Ik wil het beste benutten!  Een omgeving creëren waar ruimte is voor creativiteit. Ik wil de mens centraal zetten. Wat mij betreft de kern van alle innovatie.”

Medewerkers samen verantwoordelijk
Wanneer ze even stil valt, zie ik mijn kans opnieuw schoon en vraag haar naar de kern van de veranderboodschap. Wat wil ze morgenvroeg concreet aan haar medewerkers vertellen? Ik merk dat Daniëlle even aarzelt voordat ze antwoord geeft.

“Ik was eigenlijk van plan om de grauwe harde feiten op tafel te leggen, maar ik geloof dat ik mijn boodschap omgooi. Ik ga niet alleen informatie ‘zenden’. Vooral wil ik de medewerker met al zijn kennis en ervaring betrekken bij het ontwerpen van de verandering en de uitvoering ervan. Eigenlijk wil ik samen met hen de verandervisie maken. Op dit moment loop ik, samen met een selecte club adviseurs, voor op de rest. En die rest is mijn ‘troep’. Deze medewerkers wil ik vanaf het begin al actief betrekken. En dat bereik ik alleen wanneer ze mee kunnen denken over het ‘waarom?’ Ik wil de creativiteit en talenten van mijn medewerkers aanboren. Ze mee laten denken, waardoor ze mogelijk zelfs nieuwe kanten van zichzelf ontdekken.”

De (persoonlijke boodschap van de) leider?
Ik ben benieuwd hoe Daniëlle haar eigen rol als directeur in het verandertraject ziet. Gaat zij daar morgenvroeg ook nog iets over vertellen? Daniëlle: “Ik realiseer me dat ik dit keer niet voor een snelle oplossing wil gaan. Vanuit eigen ervaring weet ik dat dit niet werkt. En dat vertel ik morgen. Mijn persoonlijk verhaal illustreert exact waar de schoen wringt in een veranderproces. Ik besef dat ik me best kwetsbaar mag opstellen. Misschien zelfs moet opstellen. Ik heb met hetzelfde bijltje gehakt. Ik hoop dat mensen zich herkennen en aangesproken voelen. Ik kan geen enthousiasme veinzen. Daar prikken ze dwars doorheen. Wel hoop ik dat de boodschap helder is en dat men zich aangesproken voelt en mee wil werken om deze verandering succesvol te laten verlopen.”

Daniëlle’s blik dwaalt naar buiten, in gedachten glijden haar ogen vanuit de coupé over het landschap. We naderen de Nederlandse grens. Opeens draait ze zich om, slaat het boek met een luide klap dicht en kijkt me lachend aan: “Ik realiseer me dat ik met behulp van jouw vragen mijn speech eigenlijk al klaar heb! En dat ik morgen helemaal geen vervelende boodschap hoef te brengen. Integendeel, ik heb er zin in!”

Vind jij het ook lastig om tot de kern van je (verander)boodschap te komen?

Diana de Groot | UITverGROOT helpt jou of je organisatie als je geen woorden hebt om je te positioneren. Samen ontdekken we de kern van de boodschap, met behoud van eigen waarden, voortbordurend op wie jij bent of wie je wilt zijn. Als bedrijf of als individu. Je krijgt eigen smoel. Je spreekt klare taal. Jouw verhaal schudt mensen wakker. Kortom: een identiteit om trots op te zijn.

Practice what you preach??

Dat ik binnenkort de website van mijn eigen bedrijf lanceer, beschouw ik als een hoogtepunt. Op de site bied ik diensten aan waarin 'het verhaal' centraal staat. Waarin ik de kracht, essentie en toegevoegde waarde van het verhaal benadruk. Vrijwel alle content klaar voor oplevering van de site. Blijkt, na kritisch en vakkundig oog van collega ondernemer Maarten, dat mijn eigen verhaal ontbreekt. Ahum... hoezo 'practice what you preach'?

Dus schreef ik vanochtend alsnog dat ik al van jongs af aan ben gefascineerd door verhalen. Luister en kijk ik naar verhalen en schrijf ik (ze) zelf ook. Bijvoorbeeld over specifieke indrukken, maar ook over dagelijkse beslommeringen. De frequentie varieert van dagelijks tot soms maanden niet. Maar altijd is daar weer het moment waarop ik mijn pen pak of achter de laptop kruip. Een verlengstuk van mijn hart en hoofd, een manier om van me af te 'praten'.

Een paar jaar geleden besloot ik mijn gedachtespinsels te bundelen. De aandacht voor mijn persoonlijk verhaal, het categoriseren van alle levensgebeurtenissen, bracht mij tot de kern en essentie en gaf mij inzage in wie ik ben en waar ik nu sta. De intensieve manier waarmee ik mezelf onder de loep legde, zorgde eerst voor ietwat onrust en chaos. Het borrelde in mijn hart en in mijn hoofd. Het ontleden van mijn eigen leven was, ondanks verscheidene confrontaties, uiteindelijk een feest. Ik herkende mezelf als hoofdpersonage steeds meer in mijn eigen verhaal. En wat nog belangrijker was: ik erkende mezelf.

Ik begreep waarom ik op mijn eigen wijze handelde en beslissingen genomen had. Mijn karakter. Dus van mij. Mijn brede interesse, creativiteit, leergierigheid en behoefte aan verandering en vernieuwing. Van mij. Ik leerde om van mezelf te houden. Ik committeerde me aan mezelf. Was trots op mijn identiteit.

Vanaf dat moment begon ik te stralen. Mijn energievat liep weer vol en er ontstond ruimte voor een manier van leven zoals ikzelf graag wil. Een manier waarop ik gezien, dan wel herkend wil worden. Aandacht voor mijn eigen verhaal zorgde voor een adrenalinestoot waar ik af en toe nog steeds een stevige puls van meekrijg. Niets liever wilde ik anderen ook de ervaring van de kracht van verhalen meegeven en laten voelen. Zo deelde ik mijn indrukken via diverse blogs. Ik interviewde mensen en plaatste ze via het verhaal op een voetstuk, zette ze in de spotlight. Ik bedacht manieren om de creativiteit bij anderen aan te wakkeren. Om ze buiten de gebaande paden eens met andere ogen naar zichzelf te laten kijken. Lef en durf! Prachtige eigenschappen, die iedereen in zich heeft en -eventueel met een zetje- kan laten zien. Of het nu zakelijk is of privé.

Is dit het einde van mijn/deze ontdekkingsreis? Het Elixer? Nee, natuurlijk niet. Zolang als ik leef zullen er gebeurtenissen plaatsvinden die mij nóg meer laten groeien en nóg meer laten weten wie ik ben en waar ik voor sta. Maar vandaag schrijf ik dit op. Met de opluchting en dankbaarheid voor verworven inzichten die ik ervaar, voel en wil beleven. De tijdens eerdere reizen opgedane ervaringen dwarrelen neer in het juiste perspectief. In mijn juiste perspectief. Mijn waarheid voor NU.

Om me vervolgens weer op te maken voor een nieuwe reis? Nee, liever nog even genieten van dit moment. Mijn schat aan kennis en ervaring voor NU heb ik veroverd. Wil ik graag delen. Ik stop met tikken, mail mijn verhaal aan de webmaster, slurp een laatste slok koffie uit de beker en roep mijn honden. De zon nodigt uit voor een wandeling. Een perfecte start van de dag!

Mijn site http://www.uit-ver-groot.nl/ gaat binnenkort online.

Zijn jouw mensen bang voor verandering?

Van een afspraak weer richting huis, passeer ik op de karakteristieke Stadsgracht een zorginstelling. Precies een jaar geleden vonden in dit huis, na jarenlange verbouwing, ruim 100 ouderen een nieuw onderkomen. Tijdens de feestelijk opening toen bespeurde ik, te midden van het feestgedruis, ook enige terughoudendheid en gereserveerdheid bij de bewoners, allen inmiddels de 70 al ruim gepasseerd. Het is natuurlijk ook niet niks. Weg uit je vertrouwde omgeving. Afhankelijk zijn van anderen in een huis waarvan je de voorzieningen nog met onbekenden moet delen ook. Hoe zou het nu met de bewoners zijn?

Hoewel ik eigenlijk weinig tijd heb, overwint mijn nieuwsgierigheid en besluit ik er toch even een kijkje te nemen. Net als vorig jaar word ik ‘welkom geheten’ door de warmrood gekleurde tapijten op de houten vloer en de gezellige zitjes met daarboven de kleurrijke, veelal door de bewoners zelfgemaakte, schilderijen. Wanneer ik doorloop naar de activiteitenruimte van het verzorgingshuis, tref ik onderweg beleidsmedewerker Marian. De opgetogen stemming van vorig jaar blijkt echter 180 graden omgeslagen. Marian biedt me koffie aan en vertelt.

Aantasting van de huidige situatieGoed en wel gesetteld én gewend aan hun nieuwe thuissituatie, genoten de bewoners van hun rust. Tot het moment waarop - als gevolg van een politiek besluit - bekend werd dat andere plaatselijke welzijnsorganisaties óók hun intrek in dit pad zouden nemen. Op zich geen probleem, maar deze instellingen hebben een loketfunctie voor veelal kwetsbare doelgroepen. De mensen aan dit loket doen onder andere een beroep op gemeentelijke zorg en andere financiële tegemoetkomingen. Met andere woorden; er ontstaat een constante in- en uitloop van een ander type cliënt. Mensen die de huidige bewoners niet kennen. Aantasting van de serene rust, warmte en geborgenheid die er nu heersen wordt gevreesd. Daarnaast zijn ze niet bekend met de achtergrond van deze ‘nieuwkomers’.

“Eigenlijk zijn ze gewoon bang”, vertelt Marian en stelt vervolgens direct de vraag: “Hoe nemen we deze angst weg of zorgen we in ieder geval voor vermindering ervan?”

Angst omzetten in vertrouwen
Een tegenwoordig alom bekend probleem: De concentratie van zorgfuncties op één plek, waarbij het begrip ‘zorg’ de gemeenschappelijke deler in woord is, maar de invulling ervan en de doelgroepen totaal uiteenlopen. Hoewel, waarom de heersende angst niet omzetten in ‘ontdekken’ en ‘leren van en met elkaar’? Waarom de nieuwkomers niet via een ieders unieke verhaal met elkaar kennis laten maken? In een situatie waar de één iets brengt, de ander iets haalt en vice versa. Zo voelt de nieuwkomer zich welkom en neemt de angst bij de huidige bewoner af. Leren van elkaar. Delen met elkaar. Ik stel mezelf de vraag: waarom het verhaal dat ongetwijfeld verbindt niet faciliteren?

Aandacht voor het wederzijdse verhaal
Ideeën genoeg. Maar die wél - omwille van de diverse kwetsbare doelgroepen - voordat ze geïnitieerd kunnen worden zorgvuldige voorbereiding vereisen. In overleg met directie en betrokkenen koppel ik 10 bewoners aan cliënten uit de diverse welzijnsinstellingen. Hierdoor ontstaan gemêleerde koppels. Via diverse – al dan niet gecreëerde - situaties ontstaat ruimte voor het wederzijdse verhaal. Gepensioneerde fietsenmaker Jan bijvoorbeeld maakt door dit initiatief kennis met de 28-jarige alleenstaande moeder Linda. Hij ondersteunt haar bij diverse technische klusjes. Marie, met Alzheimer, leert migrant Adil beter kennen tijdens het gezamenlijk tuinieren in de binnentuin. En zo meer echte verhalen van echte mensen die - ongeacht leeftijd en/of achtergrond - iets hebben meegemaakt. Oftewel mensen die elkaar iets te vertellen hebben. Verhalen waarmee mensen zich kunnen identificeren. Verhalen die inspireren en verwelkomen.

Ruimte voor de dialoog
Ondanks de geregisseerde ontmoetingen, ontstaat er spontaan een verhaal dat ik opschrijf en verwerk tot een zowel digitaal als fysiek naslagwerk. Ook beelden spelen hierin natuurlijk een belangrijke rol. Daarom laat ik, naast het maken van foto’s, de ontmoetingen filmen. Vooral deel ik deze verhalen onder andere via social media en de lokale pers. De reacties zijn overweldigend, maar bovenal hartverwarmend. De mensen en situaties worden herkend. Ruimte ontstaat voor dialoog. Ervaringen worden uitgewisseld, waarbij sociale cohesie de boventoon voert. De film laat ik monteren tot een documentaire die vertoond wordt tijdens een heuse première in een uitverkocht filmhuis.

En het werkt!
Angst? Zorg om nieuwkomers? Vooral als deze mensen anders zijn dan jij? Heel begrijpelijk. Met de juiste aandacht voor de achtergronden en de verschillende situaties ontstaat er een verhaal. En raak je vaak de essentie van het probleem. Het verhaal zorgt voor het delen van geschiedenis, idealen, opvattingen en vooral ideeën waardoor weer ruimte ontstaat voor wederzijds begrip. Het - door alle betrokkenen gedragen - traject resulteerde in een gezamenlijke koers richting een duurzame organisatie.

Vind je het ook lastig om verscheidenheid van groepen samen te brengen? Weet je niet hoe je met respect voor een ieders belang en identiteit het gemeenschappelijke organisatiedoel bereikt? Neem gerust contact op voor een vrijblijvend gesprek over hoe verhalen (en de vorm) kunnen bijdragen in het bereiken van jouw gewenste doelstellingen.

Diana de Groot | UITverGROOT helpt jou of je organisatie als je geen woorden hebt om je te positioneren. Samen ontdekken we de kern van de boodschap, met behoud van eigen waarden, voortbordurend op wie jij bent of wie je wilt zijn. Als bedrijf of als individu. Je krijgt eigen smoel. Je spreekt klare taal. Jouw verhaal schudt mensen wakker. Kortom: een identiteit om trots op te zijn. (am.degroot@home.nl – 06 1860 4571)